چی به چیه از همه چیه

خیلی وقته که دلم به بوسه ی بارون خوشه
دلم به هوای نوازش باد رهسپار خیابونه
خیلی وقته که دلم با کف زدن صنوبرا می رقصه
با پیام قاصدکا می خنده
خیلی وقته که ماه امید زندگیمه
که شب، ارامشِ دل پریشونو غمگینمه
خیلی وقنه که کوه تنها تکیه گاهمه
که این کاغذها تنها امین حرفهامه
خیلی وقته با صدای جاروی رفته گرا اروم میشم
عاشق گنجشکای روی درخت نارون میشم
خستم، اما خستگیم در نمیره
انگشتام نای رفتن رو دکمه های کیبوردو  نداره ...
مغزم به زور نمایی از یه خیال رنگی میسازه
چشمام حال بیداری از این خوابو نداره
مُردم... به زور شبیه زنده هام
پام حال راه رفتن روی زمینو نداره
دیگه دلم نای بلند شدن از جارو نداره

ایران سرای من است
از کجا تا به کجا همه خانه من است
از تهران بگیر تا قم و کاشان
از ابیانه تا سریزد و اصفهان
کرمان و سیستان و بلوچستان
تا خراسان و و انزلی و گرگان و گیلان
شفت و رشت و نور و همدان
جنوبم اهواز و دزفول و خرم اباد
بوشهر و بنرعباس و قشم و کیش
همه را تک به تک زندگی کردم
حال و هوای هر مردم شهر خودم تجربه کردم
همه فقط عشق دیدم و اسمان
لبخند و نور سنارگان
وسعت و کبیر و ابی دریا
زردی و سرخی خورشید و سبزی دریادلان
همه جا فقط هست عشق و عشق و عشق

ادم فقط به عشق همدیگه میتونه توی زمستون، تو تاریکی شب، تو برف، از کوه بالا بره و بستنی ماست بخوره....
نقاشی رنگ روغن، کاغذ گلاسه

آسمان هیچ جا یکرنگ نیست... این ماییم که خودمونو با هر انچه در دلمونو فکرمونه یدک میکشیم... وگرنه آسمان تمام شهرها فرق میکنه .....
احساسونم تو هر شهر با هر شهر دیگری فرق میکنه ...
آدمهاشونم با هم فرق می‌کنن ....

شیر قهوه‌‌ی داغ و تلخ با شکلات، توی کوه، تو هوای سرد، نصف شب،  زیر نور ماه می‌چسبه... اونم وقتی شبنم روی برگ درختا نشسته.....

www.instagram.com/a_moghimian

داستان نوکاپ

مناسب گروه سنی 8 تا 11 سال برای تهیه آن و دیدن کتابهای دیگر به اینستگرام بیایید ....

نوکاپ

محمد با بچه های دیگر دوید به طرف آب گیر. بچه ها تقریبا هم سن و سال بودند. پیراهن هر کدام از بچه ها به رنگی بود؛ قهوه ای، سفید، سبز، آبی، اما بلند بود تا زانو و دو طرفش چاک داشت. بعدازظهر بود. شنا کردن، توی گرمای تابستان می­چسبید. بچه­ها پیراهن­هایشان را درآورند، انداختند روی زمین. شلوارها رنگ پیراهن­شان بود، بالای شلوارها گشاد و پاچه­ها باریک. آنها با شلوار پریدند توی آبگیر. سرو کله هم آب پاشیدند. همدیگر را هل می­دادند توی آب و می­خندیدند. آب گل آلود شد. آب گیر کم عمق بود. اطراف آبگیر پر بود از درختچه­های ¹داز. نخلهای وحشی پاکوتاه که زیر نور خورشید رویِ زمین لم داده بودند. بچه­ها وقتی سیر آبتنی شدند، آمدند بیرون. لباسهای­شان را از دور آبگیر برداشتند، پوشیدند. خندان به دنبال هم دویدند از میان دازها گذشتند، رسیدند به نخلستانها. از میان نخل­ها گذشتند تا رسیدند پای کوهها. می­رفتند روی سنگهای پایین کوه و می­پریدند پایین. محمد با سرعت دوید و از بچه­های دیگر دور شد. ‍‍²دودا دنبالش دوید و فریاد زد: هی... کجا میری؟!

محمد از تخته سنگی بالا رفت. خورشید می­رفت پشت کوه ها قایم شود. نورش از میان کوه­ها تابیده بود روی سنگها، سایه روشن درست کرده بود. همان موقع نگاه محمد به ³شیارِ یک کوه افتاد. سیاهی، توجه­اش را جلب کرد. به آن خیره شد. با انگشت اشاره کرد و با صدای بلند رو به بچه­ها گفت: اونجا رو نیگاه ... یه سوراخ بزرگ...  توی اون کوهه!

دودا که از همه­شان بزرگتر بود و قد بلندی داشت، رفت بالای تخته سنگی ایستاد. به جایی که محمد اشاره می­کرد، نگاه کرد. با فریاد و تعجب گفت: آره!... بچه­ها یه غاره!

بچه­ها دویدند کنارسنگی که محمد روی آن ایستاده بود. کریم گفت: در مورد این غار مردم چیزهایی می­گن!

مندوست که آرام می­آمد به آنها رسید. سنگی از روی زمین برداشت به سمت غار پرتاب کرد. سنگ خورد به کوه و کمی خاک پایین ریخت. گفت: بچه­ها بیاید از کوه بریم بالا، ببینیم تو غار چه خبره!

ابروهای پهن بهمن در هم رفت و با صدای بلند و هیجان گفت: چی می­گی؟!... من شنیدم تو غار دیو زندگی میکنه. تا حالا هر کس تو غار رفته یه بلایی سرش اومده...

چشمهای کریم گرد شد و گفت: بابام میگه؛ تو غار گنجی هست که طلسمی داره و دیوی ازش محافظت می­کنه. برای همین هر کی تو غار رفته تو زندگی اتفاقات بدی براش افتاده.

محمد با خوشحالی گفت: گنج؟! بیایین بریم گنج رو پیدا کنیم...

کریم گفت: وارد غار بشیم دیو همه جا دنبالمون میفته و اذیتمون میکنه.

بهمن گفت: هیچ کس نمی­ تونه گنج رو پیدا کنه. پاتو تو غار بذاری، دیو شت و پتت می­کنه.

 دودا گفت: من که می­خوام برم خونه. الان آفتاب می­ره، سروکله حیوونهای وحشی پیدا می­شه.

از روی سنگ پرید پایین و برگشت. بچه­ها هم که دیدند دیر وقت است دنبالش راه افتادند. محمد تمام راه در فکر غار بود.

 پشتِ درِ خانه، با عجله هر کدام از دمپایی­هایش را به طرفی پرت کرد. ¹دودنی بالای در آویزان بود.درمیان دیوارهای گلی، کمی از برگهای زردِ داز دیده می­شد. به طرف مادر دوید که روبه­رویِ اجاق نشسته بود، غذا می­پخت. گلیمی کف خانه پهن بود. پدر از روی متکایِ گرد و درازی که لم داده بود، نیم­خیز شد. استکان را روی نعلبکیِ توی دست دیگرش گذاشت و گفت: بچه؛ چته؟ چرا هولی؟..

محمد با سرعت دو زانو نشست کنار مادر. با هیجان گفت: مامان... مامان... من یه غار پیدا کردم.

خواهرهایش زری و نورا با ظرفها، کنار اجاق ²خانه بازی می­کردند با هم پرسیدند: غار؟!

مادربزرگ سرش را از روی پارچه­ای­ که ³سکه دوزی می­کرد، بالا آورد. تکیه داد به پشتی و او را نگاه کرد.

مادر با نگرانی گفت: نکنه به کله­ات بزنه، بری تو اون غار!.

محمد با تعجب پرسید: چرا؟!

مادر فکری کرد و جواب داد: چون اونجا دیو هست!

محمد از جایش بلند شد. لگدی به هوا زد و دستان مشت کرده­اش را یکی بعد از دیگری روبه­رویش زد. با دهانش صدا درآورد:  اوووووووواُاُاُاُ... ای ی ی ی ی...

 مثل فیلمها که تو تلویزیون دیده بود. داد زد: من دیو رو می­کشم. زورم زیاده. ببین...

مادر گفت: تو بچه­ای؛ زورت به دیو نمی­رسه. تو رو می­کشه، از کوه پرت می­کنه پایین.

پدر که چایی­اش تمام شده بود، استکان و نعلبکی را گذاشت زمین با عصبانیت گفت: بچه بشین!... مادربزرگ لبخند زد و سرش را چند بار تکان داد گفت: امان از این بچه­ها!

وبه دوختنش ادامه داد. محمد ناراحت شد و دیگر چیزی نگفت. رفت تلویزیون را که رویِ چهارپایه  چوبیِ کنار دیوار قرار داشت، روشن کرد. پدر گفت: بذار شبکه یک، اخبار ببینم.                      

محمد گذاشت شبکه یک و رفت به رخت خواب­هایی که گوشه خانه، روی هم چیده شده بودند تکیه داد. به فکر فرو رفت: من باید گنج رو پیدا کنم. اون وقت همه ازم اطاعت می­کنن... یعنی دیو چه جوریه؟! حتما خیلی بزرگه!... چطوری می­تونم اونو بُکشم؟!... یه چوب می­برم؛ محکم می­کوبم رو سرش تا جا در جا بمیره...

در همین افکار بود که خوابش برد. شام آماده شد. مادر سفره را انداخت. همه دورش نشستند. پدرش به مادر گفت: محمد رو صدا کن غذا بخوره

• ولش کن، بذار بخوابه. اینقدر تو ¹زِلِّ آفتاب، این طرف و اون طرف دویده که از حال رفت.

صبح، صدای مرغ و خروسها همه جا را برداشته بود. پدر سحر رفته بود سرِ زمین. نورا و زری هنوز خواب بودند. مادربزرگ چایی را دم کرده و صبحانه می­خورد. بوی نان تازه در خانه پیچیده بود. محمد کمی از نانی که مادرش پخته بود، کند. از ظرف پنیر برداشت و خرد کرد لای نان، پیچید و گاز زد. از خانه  بیرون رفت. یاد غار افتاد. دلش می­خواست برود آنجا، گنج را پیدا کند. 

کریم جلوی خانه­شان با بهمن فرغون سواری می­کردند. بهمن توی فرغون نشسته بود و کریم دو دسته آنرا گرفته بود، هل می­داد. کریم وقتی محمد را دید، ایستاد و فریاد زد: هی محمد؛ بیا بازی کنیم...

محمد لقمه در دهانش را قورت داد و بلند گفت: نه؛ کار دارم.

بهمن دو دستش را دو طرفِ بیرونِ بدنه­ی فرغون کوبید و گفت: زود باش؛... یالله...برو... برو...

کریم به راهش ادامه داد.

مادر از جلوی آغل صدا زد: محمد؛...بیا این بزها رو ببر پای کوه­ها بچرن..

 محمد چوب دستی را از کنار آغل برداشت و بزها را هی کرد. از کنار آنها رد می­شد که بهمن دو دستش را محکم به بدنه فرغون کوبید و فریاد زد: واستا..واستا

کریم فرغون را زمین گذاشت. بهمن پرید پایین و دوید به طرف محمد که پشت بزها راه می­رفت. گفت: منم باهات میام...

کریم فرغون را در خانه­شان گذاشت، بعد به طرف محمد و بهمن دوید.

 بزها خارها را از پای کوه می­کندند و با ولع می­خوردند. بعضی­هایشان از تخته سنگها بالا می­رفتند و بوته­های روی دامنه­ی کوه را می­کندند.

سه کتاب گنجش کوچولوی تنها

سیبای تنبل

سقوط ازاد

مناسب گروه سنی ب و ج یعین دوم دبستان تا چهارم را می توانید از سایت مانیان و سایت کتابراه بخرید قطع جیبی 8 صفحه

لینکها در دنبالک ها هست ....