چی به چیه از همه چیه

یه روز یه دخترِ
 نازو خشکلی
جلو اینه تا سرشو دید
به خودش خندید
مثل یه بچه دیو
شاخ دراورره بود
 تاکه شاخو دید
به خودش خندید
قیچی و برداشت
رو سرش کشید
اون شاخ درازو
 از رو موهاش چید
 بهشون گفتش
دیگه شاخ نشین
 مثل دیوِ زشت
دیگه بد نشین
مامانش اومد
 تا که اونو دید
قیچیو گرفت
به موهاش خندید
بهش شونه داد
گفت اگه که زشتن
یا که بد شدن
دوباره موهات
با شونه‌ی خوبت
 نازشون کن یکم
تا اروم شن اونا
رو صورت زیبات

888888888888888888

وقتی که تو  میخندی
خورشید به من میتابه
وقتی تو گریه می کنی
 ابرا بر من میباره
وقتی میخندی
جال رو گونت پیدا میشه
مثل قرص ماه
صورتت زیباتر میشه
یه پسر مهربون
با اون چهرهی خندون
زیباتر از قبل میشه
دلم تو رو همیشه
پسری خندون می خواد

باران ببار
قرار من با تو سیلاب نبود
طغیان و طوفان دریا نبود
شستن گردو غبار قطره قطره با اب بود
قرارمان تیشه زدن  بر ریشه ها نبود
روزگارمان تلخ شد به اندازه کافی
 از مرگ درختان با تبر جانیان
تو ببر از دلمان تلخی روزگار را
بشوی از دلم این همه نامردای ها را

8888888888888888888888888

ستاره می درخشه
 کنار ماه تابون
اگه نباشه ماهو
 ستاره تو شبامون
سیاه و تاره دنیا
 هم این سَرو هم آن سو

88888888888888888888888888

تو که میخندی
شبا واسم روز میشه
برای من دنیا خندون میشه
رو گونه هات که چال میشه
غمای من پر میکشه
دلم واست پر میزنه

8888888888888888888888888888

فاطمه خانم  رسید از راه
شیرنی آورده از خانه برام

نقل و حلوا ارده  با کیک و کلمپه
نانِ جوشی با کماچ و مسقطی

پرتقال من شیرین است
گرد و نارنجی مثل توپ
می دهم نصفش را به تو
می‌شوم من با تو دوست
می‌خوریمش با هم چه زود فوری
می‌شویم ما شاد و خندان
در کنار هم دو دوست

88888888888888888888888888888

روی شیشه‌ی اتاقم
می کشم یک دانه گردو
 می کند گریه برایم
چونکه دیده او یک لولو

8888888888888888888

یک گاز از سیبم میزنم
شکل خری شد خوب و سفید
یک گاز محکم می‌گیرمش
این بار شد خرگوش و سفید
یک گاز دیگر کندم ازش
یک  شیر وحشی شد زشت و کثیف
دیگر تمامش را می خورم
من باز هم می خواهم تو هیس

88888888888888888888888

نیلوفری شادم/ بر برکه خوابیدم
با خنده با گریه/به ریشه چسبیدم

🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼

خوابیده شاخه
فصل زمستان
تا که رسد باز
 عید  و بهاران
وقتی بخواند
 اینجا   پرستو
وقتی بچرخد
از هر طرف او
گوید به شاخه
بیدار شو زود
تا که بخندد
 شاخه غم‌آلود
روید  شکوفه
 جوشد جوانه
زیبا  شود  او
 بی  هر   بهانه

هربار از جلوی هر سقاخونه که رد شدم

گفتم ای کاش این اب معجزه میکرد ...

الان همش خوابمو میگم

ای کاش این خواب معجزه می کرد ....

هزار بار دلم خواست مثل پینوکیو از خواب بیدار شم
همون که میخواستم اون شده باشم

چند تا پری مهربون توی این دنیا هست
کی سراغ داره هر کدومش کجا هست

من فقط چند تا قدیس تو این دنیا میشناسم
که در خونه هر کدومش هزاربار

با چشم گریون بس نشستم

چقدر زمان تند میدوه و من

توان دویدن پابه پاشو دیگه ندارم ... .

خستم حال رقصیدن با غم روزگارو دیگه ندارم ...

خیلی وقته که دلم به بوسه ی بارون خوشه
دلم به هوای نوازش باد رهسپار خیابونه
خیلی وقته که دلم با کف زدن صنوبرا می رقصه
با پیام قاصدکا می خنده
خیلی وقته که ماه امید زندگیمه
که شب، ارامشِ دل پریشونو غمگینمه
خیلی وقنه که کوه تنها تکیه گاهمه
که این کاغذها تنها امین حرفهامه
خیلی وقته با صدای جاروی رفته گرا اروم میشم
عاشق گنجشکای روی درخت نارون میشم
خستم، اما خستگیم در نمیره
انگشتام نای رفتن رو دکمه های کیبوردو  نداره ...
مغزم به زور نمایی از یه خیال رنگی میسازه
چشمام حال بیداری از این خوابو نداره
مُردم... به زور شبیه زنده هام
پام حال راه رفتن روی زمینو نداره
دیگه دلم نای بلند شدن از جارو نداره

ایران سرای من است
از کجا تا به کجا همه خانه من است
از تهران بگیر تا قم و کاشان
از ابیانه تا سریزد و اصفهان
کرمان و سیستان و بلوچستان
تا خراسان و و انزلی و گرگان و گیلان
شفت و رشت و نور و همدان
جنوبم اهواز و دزفول و خرم اباد
بوشهر و بنرعباس و قشم و کیش
همه را تک به تک زندگی کردم
حال و هوای هر مردم شهر خودم تجربه کردم
همه فقط عشق دیدم و اسمان
لبخند و نور سنارگان
وسعت و کبیر و ابی دریا
زردی و سرخی خورشید و سبزی دریادلان
همه جا فقط هست عشق و عشق و عشق

یاد من باشد که کاری نکنم که به قانون زمین بر بخورد.

کار ما شاید این است که میان گل و نیلوفر قرن پی آواز حقیقت بدویم.

چشمها را باید شست ،جور دیگر باید دید.

سهراب سپهری

تیری به عقابی می خورد وعقاب می گوید ...

"گفتا عجب است !این که ز چو بست و زآهن

این تیزی و تندی و پریدنش کجا خواست؟

چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید

گفتا"ز که نالیم که از ماست که برماست" 

پروین اعتصامی

تاج شاهی  طلبی ،گوهر ذاتی بنمای

ور خود از تخمه جمشید و فریدون باشی

ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان

چند و چند از غم ایام جگر خون باشی؟

تا فضل و عقل بینی ،بی معرفت نشینی

یک نکته ات بگویم ،خود را مبین که رستی

(چندان که به دانش و خرد خود به دیده تحسین بنگری،از معرفت حق دور مانی)

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سربلندی افتی به خاک پستی

(در پیشگاه والای معشوق به عظمت مقام خود اگر به بلندی آسمان هم باشد،التفاتی مکن،چه

با این اندیشه تواند بود که از اوج سر افرازی به خاک خواری و ذلت افتی).

معنی از دکتر خلیل خطیب رهبر

مرغِ دل سیر، زِ هر دام رها می ماند

محمد علی بهمنی

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است

                                             با دوستان مروّت با دشمنان مدارا

حافظ

ساقی به جام عدل بده باده

تا گدا غیرت نیاورد که جهان پر بلا کند

بر آستان جانان گر سر توان نهادن

گلبانگ سر بلندی بر آسمان توان زد

کام بخشی گردون ،عمر در عوض دارد

جهد کن که از دولت داد عیش بستانی

***********************

پند عاشقان بشنو وز در طرب با زا

کاین همه نمی ارزد شغل عالم فانی

 *********************

پیش زاهد از رندی دم مزن که نتوان گفت

با طبیب نامحرم حال درد پنهانی

 ****************************

پیوند عمر بسته به موئیست، هوش دار

غمخوار خویش باش،غم روزگار چیست؟

 *********************

ز رهم میفکن ای شیخ ،بدانهای تسبیح

که مرغ زیرک افتد،نفتد بهیچ دامی

 **************************

وقت را غنیمت دان آنقدر که بتوانی

حاصل از حیاط،ای جان ،این دمست تا دانی

به جان دوست که غم پرده بر شما ندرد

گر اعتماد بر الطاف کارساز کنید.

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار.

ببال و پر مرو ازره که تیر پرتابی

هواگرفت ولی به خاک نشست.

از : حافظ شیرازی

شعر از پروین اعتصامی

جهان چو خط و خال و چشم و ابروست

که هرچیزی  به جای خویش نیکوست.

از شیخ محمود شبستری در گلشن راز

به روزگار سلامت درماندگان دریاب

که جبر خاطر مسکین بلا بگرداند.

حافظ

در خیال انکه کاری می کنی

خویش را گردو غباری می کنی

روح بی پندار زر بی غش است

آتشست این خودپسندی آتشست

پروین اعتصامی

گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد

با طینت اصلی چه کند بد گوهر افتاد.

حافظ شیرازی

دانی که چرا خدا تو را داده دو دست

من معتقدم که اندر آن رازی هست

یک دست به کار خویشتن پردازی

با دست دگر ز دیگران گیری دست

در کتاب تا صبح تابناک اهورایی(فریدون مشیری)

شاعر ناشناس

ا