چی به چیه از همه چیه

من قبلن بچه ها رو دوست داشتم و هر کار میکردم فکر میکردم به خاطر خودشونه

وچون بهشون علاقه دارم و دوستشون دارم دارم انجام میدم 

اما وقتی رفتن و تنهام گواشتنو ازشون تاراحت شدم و توقعم شد ... فهمیدم که انگار سرمایه گذاری عاطفی کردم روشون 

چون اگرواقعا به خاطر خودشون بود و به خاطر این بود که دوستشون دارم نباید توقعم میشد که چرا رفتن و نباید ناراحت میشدم باید راضی میبودم به دوست داشتنشون به اونچه دوست دارن و براشون خوبه 

بچه ها بزرگ میشن تعقیر میکنن و میرن ...

همیشه ور دل ادم نمیمونن 

هر چند برای ما جدایی و یا بی محبتی دیدن سخت باشه